Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΩΣ ΣΗΜΕΙΟΝ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΓΑΜΩΝ

ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ.

          Ἡ πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολὴ εἶναι «νὰ ἀγαπήσης Κύριον τὸν Θεόν σου μὲ ὃλην σου τὴν καρδιά, μὲ ὃλην σου τὴν ψυχὴ καὶ μὲ ὃλην σου τὴν διά­νοια». Δευτέρα δέ ὁμοία αὐτῆς εἶναι «νὰ ἀγαπήσης τὸν πλησίον σου ὃπως τὸν ἑαυτόν σου». Ἀπὸ αὐτὰς τὰς δύο ἐντολὰς ἐξαρτώνται ὃλος ὁ νόμος καὶ οἱ προφήται. (Ματθ. 22, 37-40). Ἡ ἀγάπη ἄν καὶ εἶναι μία ἔχει δύο σκέλη. Τὸ κατακόρυφο σκέλος τῆς φιλόθεης ἀγάπης καὶ τὸ ὁριζόντιο τῆς φιλάδελφης.

          Ἡ ὁριζόντια φιλάδελφη ὰγάπη στηρίζεται στὴν κατακόρυφη φιλό­θεη ἀγάπη. Ἡ δέ φιλόθεη ἀγάπη ἐπαληθεύεται διὰ τῆς ὁριζοντίου φιλά­δελφης ἀγάπης. Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξη ἀγάπη ἑὰν δὲν συμπλέκωνται τὰ δύο αὐτά σκέλη τῆς ἀγάπης σταυροειδῶς. Ὅταν ἡ ἀγάπη δὲν βιώνεται καὶ ὁριζοντίως καὶ καθέτως τότε ἐκπίπτει σὲ ἀπάτη.

 Τὰ δύο αὐτὰ σκέ­λη τῆς ἀγάπης κορυφώνονται σὲ γάμο. Τὸ κατακόρυφο σκέλος τῆς φιλόθεης ἀγάπης κορυφώνεται σὲ γάμο μετὰ τοῦ οὐρανίου Νυμφίου Ἰησοῦ Χρι­στοῦ στὸ μυστήριο τῆς θείας Κοινωνίας. Τὸ δέ ὁριζόντιο σκέλος τῆς ἀγά­πης κορυφώνεται σὲ γάμο μεταξὺ ἀνδρὸς καὶ γυναικός.

          Οἱ δύο αὐτοὶ γάμοι συμπλέκονται σταυροειδῶς ὡς τὸ ἀνωτέρῳ σχῆ­μα τοῦ τιμίου Σταυροῦ.

          Ὅπως τὸ κατακόρυφο σκέλος τοῦ Σταυροῦ στηρίζει τὸ ὁριζόντιο, ἔτσι καὶ ὁ κατακόρυφος γάμος στηρίζει τὸν ὁριζόντιο. Σκοπὸς τοῦ ὁρι­ζοντίου γάμου εἶναι ἡ ἐπιστροφὴ πρὸς τὸν παράδεισο διὰ τοῦ κατά­κορύφου γάμου, κάνοντας Πάσχα, ποὺ σημαίνει διάβαση καὶ ἐπιστροφή, τρώγοντας τὸν εὐλογημένο καρπὸ τῆς Θεοτόκου στὸ μυστήριο τῆς Θ. Κοι­νωνίας. Εἶναι ἀπαραίτητη ἡ συμμετοχὴ τοῦ ὁριζοντίου γάμου στὸ μυ­στήριο τοῦ κατακορύφου γάμου, διότι διὰ τῆς βρώσεως τοῦ εὐλογημένου καρποῦ τῆς Θ. Κοινωνίας ἐπανορθώνεται ἡ ἔξωσις ἀπὸ τὸν παράδεισο, ποὺ προήλθε ἀπὸ τὴν ἀνυπακοὴ τῆς βρώσεως τοῦ ἀπηγορευμένου καρποῦ διὰ τῆς συμβουλῆς τοῦ ὅφεως. Ἡ ἀνυπακοὴ στὸ «μὴ φᾶτε» τὸν ἀπηγορευμένο καρπό, ἐπανορθώνεται διὰ τῆς ὑπακοῆς στὸ «λάβετε φάγετε» τὸν εὐλογημένο καρπό.

          Στὸ μυστήριο τοῦ κατακορύφου γάμου τῆς Θ. Κοινωνίας ἐνωνό­μεθα μετὰ τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ εἰς γάμου κοινωνίαν, ἀλλὰ συγχρόνως τὸ μυστήριο αὐτὸ μᾶς ἐνώνει εἰς γάμου κοινωνίαν καὶ μὲ ὅλους τοὺς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς μας.

          Γι’ αὐτὸ στὸ μυστήριο τοῦ κατακορύφου γάμου τῆς Θ. Κοινωνίας ὑπάρχει ἡ πληρότητα τῆς ἀγάπης. Ἐνῶ στὸ μυστήριο τοῦ ὁριζοντίου γά­μου δὲν ὑπάρχει ἡ πληρότητα τῆς ἀγάπης, ἑὰν δὲν ὑπάρχει ἡ συμμετοχὴ τῶν συζύγων στὸ μυστήριο τῆς Θ. Κοινωνίας. Διότι οἱ σύζυγοι «ἔσονται εἰς σάρκα μίαν» διὰ τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου, ἀλλὰ τὴν πνευματική τους ἐνότητα ὡς ἀποτέλεσμα πληρότητας ἀγάπης, τὴν ἐγγυᾶται ἡ συμμετοχή τους στὴν Θ. Κοινωνία!

          Ὁ ἄνδρας πρὶν τὸν γάμο ὁφείλει νὰ σέβεται τὴν ἐσφραγισμένη διὰ τῆς παρθενίας πύλη τῆς γυναικός, γνωρίζοντας ὅτι πρέπει πρῶτα νὰ εὐλο­γηθῆ ἀπὸ τὸν ἱερέα ἡ ἐπιτέλεσις τοῦ γάμου. Ἀφοῦ λοιπὸν εὐλογηθῆ, ἔχει τὴν ἄδεια νὰ ἐπιτελέση τὸ μυστήριο ἱεροπρεπῶς, ἕχοντας συναίσθηση τῆς ἱερᾶς ἀποστολῆς του.

          Ἡ σύζυγος ὅταν συμμετέχει στὸ μυστήριο τοῦ κατακορύφου γά­μου τῆς Θ. Κοινωνίας, γίνεται σύσσωμη μετὰ τοῦ ἁγίου Σώματος τοῦ Χρι­στοῦ. Τὸ σώμα της εἶναι Σῶμα Χριστοῦ! Ἡ ἱερουργία λοιπὸν τοῦ ὁριζοντίου γάμου γίνεται μέσα σὲ Ναὸ τοῦ Θεοῦ! «Δὲν γνωρίζετε ὅτι εἶσθε Ναὸς τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ κατοικεῖ μέσα σας;» (Κορ. Α΄ 3, 16). Καὶ ἐπάνω σὲ Σῶμα Χριστοῦ! «Ἐσεῖς εἶσθε Σῶμα Χριστοῦ, καὶ ὁ καθένας μέλος τοῦ Σώματος» (Κορ. Α΄ 12, 27).

          Γι’αὐτὸ τὸ μυστήριο τοῦτο εἶναι μέγα! (Ἐφεσ. 5, 32).

          Δυστυχῶς ὅμως ὁ κοινὸς ἐχθρός μας ὁ διάβολος, ἐξαπατάει τοὺς ἀνθρώπους, διαστρέφοντας τὸν σκοπὸ τοῦ μυστηρίου, ἔτσι ὥστε μέσα στὸν Ναὸ τῆς ἱερουργίας τοῦ ὁριζοντίου γάμου νὰ ἐπιτελοῦνται καὶ μοι­χείες καὶ παρὰ φύσιν ἀσέλγειες καὶ οἱ ἐπάρατες ἐκτρώσεις.

          Μέγα τὸ ἁμάρτημα τῆς μοιχείας. Μεγάλο καὶ τὸ ἁμάρτημα τῶν παρὰ φύσιν ἀσελγειῶν. Ἡ ἔκτρωσις ὅμως τὰ ξεπερνάει ὅλα τὰ ἄλλα. Εἶναι ἕνα ἰδιαζόντως ἀπεχθὲς ἔγκλημα γιὰ τὸ ὁποῖο θὰ λογοδοτήση ὅλη ἡ οἰκουμένη! Μὲ τὶς τρεῖς αὐτὲς μεγάλες ἁμαρτίες ὁ Ναὸς τοῦ Θεοῦ μετατρέπεται σὲ κατοικητήριο διαμόνων. Μόνο ἡ μετάνοια ἐπαναγιάζει τὸν βεβηλωθέντα Ναὸ τοῦ Θεοῦ! Ὁ ὁριζόντιος γάμος δὲν ἐπιδέχεται κη­λίδες. Δὲν πρέπει νὰ ἱερουργεῖται τὸ μυστήριο αὐτὸ οὔτε διαστροφικῶς οὔ­τε ἡδονοθηρικῶς. Τὸ μυστήριο αὐτὸ ἱερουργεῖται θεοπρεπῶς, ἁγια­ζόμενο μὲ τὴν συμμετοχή του στὸν κατακόρυφο γάμο τῆς Θ. Κοινωνίας!

          Ὁ κατακόρυφος γάμος, ἐκτὸς τῶν ἐγγάμων, ἔχει καὶ τοὺς δικούς του ἀποκλειστικοὺς ἐραστές. Εἶναι οἱ μοναχοί, οἱ ὁποῖοι ἐκλήθησαν νὰ βιώσουν ἀποκλειστικὰ τὴν ἐμπειρία τοῦ κατακόρυφου γάμου. Δὲν ἀρνή­θηκαν τὸν γάμο! Ἁπλῶς διάλεξαν ἕναν ἀπὸ τοὺς δύο γάμους. Ὁ γάμος τῶν μοναχῶν εἶναι μίμησις τοῦ γάμου τῆς Παναγίας μας. Τὴν Παναγία μας τὴν χαιρετίζουμε ὡς Νύμφη, ἀνύμφευτη. Νύμφη ὡς πρὸς τὸν κατά­κόρυφο γάμο, ἀνύμφευτη ὡς πρὸς τὸν ὁριζόντιο. Ἔτσι καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ μο­ναχοῦ, ὡς Νύμφη ἀνύμφευτη, ἀπολαμβάνει τὰ ἀγαθὰ τοῦ κατακο­ρύ­φου γάμου τῆς κατὰ ἕναν ἀνέκφραστο τρόπο, ποῦ ἵσως γιὰ πολλοὺς κοσμι­κοὺς ἀνθρώπους ἡ ἱδιαιτερότητα αὐτὴ τοὺς εἶναι σκάνδαλο.

          Γιὰ τὸν μοναχὸ ὅμως εἶναι γάμος. Εἶναι ὁ γάμος τῆς ἐπιλογῆς του. Διά τοῦ γάμου αὐτοῦ ἡ ψυχὴ τοῦ μοναχοῦ καταφλέγεται ἀπὸ ἀγάπη, χωρὶς νὰ κατακαίεται ἀπὸ ἀπάτη.

          Ὡς βάτος ἁγία βιώνει τὸ μυστήριο μιᾶς θεοτόκου ψυχῆς τίκτουσα τὸν Χριστὸ ἐν τῇ καρδία της.

          Τὸ τριμερὲς τῆς ψυχῆς του (λογιστικό, θυμικό, ἐπιθυμητικό), μέσα στὸν κάμινο τῆς Βαβυλῶνος τοῦ κόσμου τοῦτου, παραμένει ἀλώβητο, ψάλ­λοντας καὶ ἅδοντας τῷ Κυρίῳ ὡς οἱ τρεῖς παῖδες.

          Ἔκανε ἐλεύθερα ἐπιλογὴ στὴν ζωήν του νὰ ἐνώνεται μὲ τὸν εὐλο­γημένο καρπὸ τῆς Θ. Κοινωνίας καὶ διὰ τοῦ εὐλογημένου καρποῦ νὰ ἐνώνεται εἰς γάμου κοινωνίαν μὲ ὅλην τὴν ἑκκλησίαν.

          Εἶναι σκάνδαλο αὐτό, ἣ ἕνας σιωπηρὸς εὐαγγελισμός; Ἵσως δὲν θὰ ἔπρεπε οἱ μὴ μετέχοντες τῆς ἐμπειρίας τοῦ κατακορύφου γάμου νὰ σχολι­ά­ζουν τὰ ἐν τῷ οἴκῳ τῶν μοναχῶν. Ὅσοι ὅμως ἀντιλαμβάνονται ὑγιῶς τὰ ἐν τῷ οἴκῳ μας, συμμετέχουν στὴν χαρά μας, μὲ ἄδολο λογισμό, ὡς συ­νο­δοιπόροι τῆς οὐρανίου Βασιλείας Του.

          Οἱ ἐπιλέξαντες τὸν ὁριζόντιο γάμο, ἀλλὰ καὶ οἱ ἐπιλέξαντες ἀπο­κλειστικὰ τὸν κατακόρυφο γάμο, σηκώνομε μαζὶ τὸν μαρτυρικὸ Σταυρὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου μὲ συναίσθηση εὐθύνης.

          Ὁ καθένας μας ὅπου καὶ ἄν ἐτάχθη, σταυρώνεται ἐπάνω στὸν Σταυ­ρὸ τῆς ἀγάπης, θάπτεται μέσα στὸν τάφο τῶν συνεχῶν ταπεινώσεων καὶ ἀνασταίνεται μέσα στὴ χαρὰ τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεώς Του.

                                                                      Γρηγοριάτης Μοναχὸς

                                                                            Χριστόδουλος.